Όπλες,

κούκλες, 

πανούκλες...

όπλα - ες (συνων. όπα), αναφώνηση, χαιρετισμός στη διάρκεια κεφάτης ατμόσφαιρας

πανούκλα - ες, μτφρ. 1. πολύ άσχημη γυναίκα/ 2. σκληρή γυναίκα, δύσκολη.

Οι τρεις λέξεις όπλες, κούκλες, πανούκλες ριμάρουν και χρησιμοποιήθηκαν σε μερικά μικρασιάτικα τραγούδια. Αμολιόταν σαν αστείο, σα χιουμοριστικό σχόλιο και διφορούμενος ύμνος στη γυναικεία ομορφιά. Ταυτόχρονα, η τρίτη λέξη πανούκλα, υπενθύμιζε τα προβλήματα που δημιουργούν στους άντρες.

"Σύμφωνα με τον Ησίοδο, οι αθάνατοι που ζούσαν στον Όλυμπο δημιούργησαν πρώτα το Χρυσό Γένος των ανθρώπων. Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν σα θεοί, χωρίς φροντίδες, βάσανα και λύπες. Είχαν μακριές ζωές και δε γερνούσαν ποτέ. Πέθαιναν σα να του έπαιρνε ο ύπνος..."

O Jean Pierre Vernant στο θέμα "Γυναικείες μορφές του Θανάτου στην Ελλάδα" γράφει, "εκείνο τον καιρό δεν υπήρχαν γυναίκες, πριν τη δημιουργία της Πανδώρας, ούτε και ο Θάνατος. Ο Θάνατος και η Γυναίκα παρουσιάστηκαν ταυτόχρονα..."

Αν φανταστούμε μιά συνηθισμένη κομπανία πεντέξη αρσενικών που παίζουν ρεμπέτικα, θα τολμούσα να βεβαιώσω πως δε τους λείπει καθόλου μιά γυναικεία παρουσία. Τα περνάν μιά χαρά αναμεταξύ τους, ανατγωνίζονται στους ψηλούς τόνους και κοιτάζονται με κατανόηση όταν τραγουδάν στίχους που μιλάν για τη προδοσία των γυναικών ή τα καμώματά τους. Μιά γυναικεία φωνή μπερδεύει τα πράγματα, ιδιαίτερα όταν υπάρχει ακροατήριο. Τα μάτια στρέφονται προς τα κείνη πράγμα που, με κάποιο τρόπο, είναι εκνευριστικό για τον παίκτη του μπουζουκιού που συνήθως αρέσκεται να παίζει το ρόλο του επίγειου θεού και να τον θαυμάζουν για το τρόπο που παίζει ενώ, κατά κανόνα, παίζει παρόμοια μ΄όλους τους άλλους...

Το Ρεμπέτικο ήταν και είναι ακόμα μιά ανδρική υπόθεση, ένας μαγικός ανδρικός οργασμός.

Αν κάποιος υποστηρίξει ότι οι γυναίκες του ρεμπέτικου ειδώθηκαν σα δευτερεύον εξάρτημα, σε κοιτάζουν παραξενεμένοι σα να είπες ότι το συνηθισμένο χρώμα των προβάτων είναι το φωσφορικό πορτοκαλί.

Οι ακόλουθοι στίχοι του Καλδάρα από το τραγούδι "Μες της χήρας την ταβέρνα" (1958), με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη και το συνθέτη, σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου (...), "δεν αξίζει μιά γυναίκα όσο αξίζουν δυό παιδιά", όπου το ουσ. γυναίκα θεωρείται κάτι σαν αναγκαίο allien, απεικονίζει τη στερεότυπη αντίληψη στο ανδρικό συλλογικό υποσυνείδητο σ΄όλο το πλανήτη. Απλά, στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα έντονο.